Rynek chloru w Europie

• Strona główna
• Artykuły
• Rynek chloru w Europie

Data publikacji: 2020-09-23

Chlor jest jednym z kluczowych surowców chemicznych. Większe znaczenie od niego ma tylko ropa naftowa. Wykorzystywany jest w produkcji ponad połowy wszystkich znanych wyrobów chemicznych. Większość chloru zużywa się w formie gazowej, w miejscu jego powstawania na zintegrowanych instalacjach produkujących chemikalia oparte na chlorze, m.in. chlorowane parafiny, polichlorek winylu oraz izocyjaniany. W Europie przetwarzane jest w ten sposób ponad 96% powstającego tu chloru. Tylko 4% wyprodukowanego wolumenu trafia do sprzedaży zewnętrznej. Z tego też względu większość producentów dąży do zbilansowania chloru w ramach własnych operacji wytwórczych.

Największym rynkiem, jeśli chodzi o zużycie chloru jest Azja (udział ok. 60%), przed Ameryką Północną (19%) i Europą (17%).

Ponad dwie trzecie produkowanego na naszym kontynencie chloru kierowane jest do dalszej produkcji polimerów, żywic i elastomerów.

Największym kosztem procesu wytwarzania chloru jest energia elektryczna, generująca blisko 50% wszystkich kosztów produkcyjnych. Oznacza to, iż proces wytarzania chloru jest wysoce energochłonny. W związku z tym znaczący wpływ na opłacalność produkcji mają dyrektywy UE w zakresie emisji CO2. To z kolei istotnie zmniejsza konkurencyjność podmiotów europejskich w porównaniu np. z azjatyckimi. Innym czynnikiem wpływającym negatywnie na produkcję chloru w Europie są dyrektywy dotyczące emisji gazów cieplarnianych.

Największym producentem omawianego surowca na naszym kontynencie są Niemcy, które wyprzedzają Belgię, Holandię oraz Francję. Za mniej więcej 80% produkcji odpowiada tylko 10 firm, więc europejski rynek jest mocno skoncentrowany. Najważniejszymi podmiotami działającymi w tej branży są:

• Inovyn: fabryki w Norwegii, Szwecji, Francji, Niemczech, we Włoszech oraz dwie w Belgii - łączne zdolności produkcyjne to 1,8 mln ton;
• Dow: dwie fabryki w Niemczech - łączne zdolności produkcyjne to 1,8 mln ton;
• Covestro: cztery fabryki w Niemczech - łączne zdolności produkcyjne to 1,3 mln ton;
• AkzoNobel: dwie fabryki w Niemczech, dwie fabryki w Holandii - łączne zdolności produkcyjne to 1,1 mln ton,
• KemOne: dwie fabryki we Francji, łączne zdolności produkcyjne to 700 tys. ton;
• Runcorn MCP: fabryka w Wielkiej Brytanii – zdolności produkcyjne to 400 tys. ton;
• Vinnolit: dwie fabryki w Niemczech - łączne zdolności produkcyjne to 400 tys. ton;
• Borsodchem: jedna fabryka na Węgrzech - zdolności produkcyjne to 400 tys. ton;
• Vynova – jedna fabryka w Belgii, zdolności produkcyjne to 400 tys. ton;
• BASF – jedna fabryka w Niemczech, zdolności produkcyjne to 400 tys. ton.

Polscy producenci tak dużej skali wytwórczej nie posiadają. W przypadku ANWIL-u jest to ok. 214 tys. ton rocznie, a w przypadku PCC Rokita ok. 200 tys. ton.

Chlor powstaje w procesie elektrolizy, głównie poprzez wykorzystanie różnych technologii, przy czym obecnie na rynku przeważa produkcja chloru według najnowszej technologii (elektroliza membranowa), która jest bardziej przyjazna dla środowiska. Elektroliza membranowa odpowiada za 78% zdolności produkcyjnych europejskich producentów. Zastosowanie nowej technologii pozwala na większe obniżenie wskaźnika zużycia energii elektrycznej.